Na gruncie psychologii pojęcie inteligencji nie jest wcale dokładnie opisane. O tym pojęciu zaczęto mówić dopiero na początku XX wieku.
Historia takiego zainteresowania sprawnością działania sięga jednak wiele tysięcy lat wstecz. Próbowano testować sprawność umiejętności i kompetencji ludzi już ponad 4000 lat temu w Chinach. Testowano tam urzędników państwowych. Gdy misjonarze angielscy opublikowali swoje spostrzeżenia na ten temat, inni, np. Amerykanie, zaczęli się wzorować w tym względzie na Chińczykach.
Współcześnie jesteśmy bardziej zainteresowani tym, w jaki sposób ludzie wykorzystują umiejętność rozumowania, radzenia sobie z problemami, niż zakresem wiedzy.
Wiedza naukowa coraz bardziej oddala się od życia codziennegom choć z jej osiągnięć nieustannie korzystamy.
Podobnie jest z pojęciem inteligencji.
Inteligencja to konstrukt teoretyczny. Jest to coś, co zostało wypracowane w sposobie myślenia o umyśle człowieka. Jest to taki byt o nieustalonym statusie ontologicznym, funkcjonujący dla wygody w potocznych i naukowych koncepcjach umysłu.
To także konstrukt hipotetyczny, cecha której nie można bezpośrednio obserwować, ale o której wnioskujemy na podstawie zachowania.